Van

Kahramanmaraş merkezli 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki depremlerin ardından Malatya’ya giden Van PAK ekibi, AFAD’ın koordinesinde çalışma başlattığı enkazlarda 21 kişiyi sağ kurtardı. Diğer ekiplerle 7 katlı Yetiş Apartmanı enkazında çalışma yürüten polisler, 14 yaşında Beyza Yetiş’in kurtarılması için titiz bir çalışma başlattı.

Vanlı olan ve 23 Ekim ile 9 Kasım 2011’de kentte meydana gelen depremleri yaşayan ekip şefi Metin Gençer, enkazda açılan noktalardan Beyza’nın bulunduğu yere kadar indi.

Van depreminde yaşadıklarını Beyza’ya anlatarak sakinleşmesini sağlayan ve sohbet edip bilincini açık tutmaya çalışan Gençer, diğer görevlilerle kız çocuğunu enkazdan çıkarmayı başardı. Daha sonra 16 yaşındaki Suriyeli bir çocuğu da kurtaran Gençer, çocuklarla enkaz altındaki diyaloğunu ve tanık olduğu acıları unutamıyor.

Gözyaşlarına hakim olamadı

Yaşadıkları anı anlatırken gözyaşlarına hakim olamayan Gençer, AA muhabirine, deprem haberini alır almaz ekip olarak Emniyet Müdürlüğünde toplandıklarını söyledi.

İl Emniyet Müdürü Atanur Aydın’ın koordinesinde gerekli malzemeleri alarak Malatya’ya hareket ettiklerini belirten Gençer, şöyle konuştu:

“Kar ve tipi olmasına rağmen yola çıktık. Ben 2011’de Van depremini yaşadım. Onları daha iyi anlıyordum. Olay yerine ilk giden ekiplerden biri bizdik. Vakit kaybetmeden AFAD koordinesinde enkazlara müdahale etmeye başladık. Yolda giderken bir arkadaşımızın yakınının Malatya’da enkaz altında olduğunu öğrendik. Bulunduğumuz enkazı bırakıp onun yanına gidemedik. İki ses almıştık. Niyazi amca ve oğlu vardı. Bulunduğumuz enkaz riskliydi. Yanındaki binaların çökme riski vardı. Gelen ses de tam binanın dibinde iki kat aşağıdaydı. Ona rağmen, deprem olur üzerimize yıkılır diye düşünmeden seslerin geldiği yere ulaştık. 7 saatlik çalışma sonucu amcaları çıkardık.”

“Depremde yaşadıklarımı anlattım”

“Depremin 86. saatiydi. Bu kez ses 2. kattan geliyordu. 6. kattan 2. kata kadar indik. Kız çocuğuyla konuşuyordum sakinleştirmek için. Vanlı olduğumu 2011 Van depremini yaşadığımı anlattım. Bana, ‘Abi o da bu kadar ürkütücü müydü?’ diye sordu. O anda bir şey diyemedim. ‘Abi çok ürkütücü gözümü açıyorum hiç sabah olmuyor. Hiç güneş doğmadı.’ dedi. Onu oradan çıkardık. Yanında 10 yaşında bir Suriyeli çocuk vardı. O sırada onunla da konuştuk. Durumu biraz daha iyiydi. ‘Abi nerede kaldınız? Beni de kurtaracak mısınız?’ diyordu. Onu da çıkaracağımızı, korkmamasını söyledim. Beyza’yı çıkarıp gönderdikten sonra onu da çıkardık. Çok seviniyordu. Kucağımda taşıdım. Çocukları çıkardığımız sırada oradaki askerlerin komutanı vardı. Gelip bana sarıldı. Orada ikimizde gözyaşımızı tutamamıştık. Asker, polis sarılıp dakikalarca ağladık.”